Op woensdag 14 april stonden de sterren gunstig. Of beter: de zon. Waren een week eerder de kou en de regen nog spelbreker, deze ochtend zag de wereld er gelukkig een stuk florissanter uit. Het was tijd om aardappelen te poten. En wel met de kinderen van de school. Groep 0/1 en 1/2 hadden de beurt om de frietballetjes (les 1 van de cursus ‘Hoe maak je groente sexy’) in de grond te komen stoppen. En passant kregen ze ook nog de tijd om een rondje in de tuin te doen (‘iew, beestjes in de composthoop!’) en zelf wat zaadjes in eigen potjes te doen. De kinderen namen de taken serieus.
Je hebt ze in meerdere varianten: de vroege, de halfvroege en de late. En dan bedoel ik dus de aardappels. Alle kinderen stonden netjes twee aan twee met een teer pootaardappeltje, de vroege (hoewel een week te laat) in de hand te luisteren naar de instructies. De gaten waren al gegraven door een ijverige moestuinmoeder, dus de opdracht was simpel: Leg de aardappel in het gat en stop het lekker warm toe. Stokje ernaast voor de locatie en klaar is Kees. Of Jayden. Of Sophie. Namen mogen veranderen, maar het blijven klèn èrpel.
En dan? Dan niks. Wachten. Wel drie maanden op zijn minst. Dat is voor een oefening in geduld voor de kleinsten natuurlijk veel te lang. Over een maand zijn ze vast vergeten wat ze ook al weer precies gedaan hebben. Dan zijn de aardappelen tijdelijk een vergeten groente. In de vroege zomer volgt met het oogsten de verrassing. Als het klimaat ons gunstig gezind is tenminste.
Na met alle groepjes hetzelfde ritueel te hebben doorlopen waren de moestuinmoeders en die ene vader wel een beetje moe. Het respect voor de juffen is weer gegroeid. Tuinieren is één, maar lesgeven da’s pas echt aanpoten!
